Joan Pau, fasiá talament partida dau paisatge occitan, dempuei tant d'annadas, que nos lo cresiam immortau … imaginatz coma fuguerem surprenguts e tristes de lo veire partir lo jorn de l'estiu e far son darnier viatge lo jorn de sa festa ! Eu era ben malicios totparier !
Quaus bons moments passats a l'escotar en concert, coma a Brantòsme ò Nautafòrt, los sers d'estiu. Nos nos plaçavam bien davant la scena per mielhs auvir sa votz chalurosa. Per ma part, atendiá ma chançon preferada « l'eissarpa de fuòc » que me faisiá purar...
A la radiò, per son emission « Meitat chen, meitat pòrc », eu sabiá nos botar a l'aise per fin que tot se passèssa plan bien !
E era tanben admirativa de sa paciença e de sa precision quand aní chas se, i a gaire de temps, dins sa granda maison sarladesa, per enregistrar lo CD d'acompanhament dau libre editat per lo CAP'OC : « La Carta » . E bien entendut, nos aviam tornat far lo monde, davant un bon café, en naut de son tuquet sarladés...
Lo matin de la Sent-Jan, jorn de son darnier viatge, en preparar lo bosquet, pensava a çò que disiá aimar dins sa Marselhesa a se...
« les fleurs de l'amitié qui poussent en corbeille
rafraîchies de rosée dans les parfums du jour. »
Gardarai en sovenir son amabilitat, sa generositat, sa sensibilitat e tanben son umor...
Adiu Joan Pau... a nos tornar veire, un jorn, dins la granda familha de las tòrnas occitanas !
Jaumeta Beauzetie
Fotò de Joan-Pau Verdier dins son estudiò, per Jaumeta Beauzetie