Segonda partida dau conte de Nadau de Joan Ganhaire en tres partidas, paregut dins « Cronicas de Vent-l'i-Bufa », libre mai CD.( 15€ en librarias)
« E tot lo monde comencet de cerchar dins los bastiments, dins las terras, sur la rota, chas los vesins...Ren en degun luòc, pas de Tetaron ! Un que fasia brave, quo era lo Desfarjas que vesia son vedeu perdut e pensava a Massabuòu que devia venir lo querre e que s'entornaria entau.'Fectivament, sur lo còp de tres oras après mieijorn, lo camion dau merchant de bestiaus 'ribet dins la bassa-cort, e Massabuòu ne'n davalet emb sa granda blauda negra e sa bela figura roja. Quand auvit l'afar dau vedeu perdut, poguet pas s'empaichar de rire :
-E ben, çò-ditz, si v'autres setz pas capables de gardar un vedeu perdut, deuriatz chamjar de mestier.
Quel afar botet pas la familha Desfarjas de bon pieu, e la velhada de Nadau s'anonciava mau. Après sopar, comenceren tot parier a se preparar per 'nar a la messa de mianuech ; e après 'ver passat lur 'bilhaments nuòus, se sieteren davant la television per esperar lo moment de se botar en chamin. Lo pitit escran era plen d'estelas, de clòchas que sonavan a grand lanç, e de mainatges 'bilhats de blanc que chantavan daus cantiques. A-d'un moment donat, los tres reis passeren, seguent l'estela dau Bargier. Quo era plan miraudios de los veire, emb lurs riches 'bilhaments, lurs coronas, l'aur que lur gotissava de las mans. Un chant divenc los acompanhava, e la Joana Desfarjas mai lo vàslet, Loïsson, ne'n badavan.
Lo pair se laissava pas 'nar a la doçor de l'adoracion ; se pensava totjorn a son vedeu perdut, e avia gaire envèia d'espiar totas aquelas farabiòlas bonas per las femnas, los necis e los goiassons. Ten, onte eran los goiassons ? Pertant,d'abituda, ne'n perdian pas 'na mijòla, de la television. Machinalament, lo pair Desfarjas espiet per la fenestra, e juste au moment que los Reis començavan de segre l'estela, defòra dins los bòscs ; quo era una pita lumiera que 'nava, venia, pelucava e semblava l'apelar. Trapet son manteu, sa casqueta, faguet signe a sa femna e a Loïsson de lo segre e surteren dins la nuech sens ren dire. Tots tres se troberen leu sur lo sendareu que menava dins los bòscsvers quela pita lumiera que parpelejava totjorn. Marcheren sens dire un mot : tots tres sabian onte 'navan, e çò que 'navan trobar. 'Riberen a la chabanòta recuberta de brodichas e de faugieras onte los buschairons gardavan lors utilhs. Espieren per lo calustron, e tots tres, silencios, pogueren veire, a la lumiera doça d'una lampa a òli, entre Joseton e Mariseta, dins la palha, lo vedeu retrobat.»( de segre).
Joan Ganhaire ( de segre).